05 Nov Zuiderlucht | De voorkeur van…. Kiki van Eijk
- 11 november
- Adrienne Peters
Druk is ze, met haar eerste overzichtstentoonstelling Gedachtenspinsels. Tussen de bedrijven door deelt ontwerpster Kiki van Eijk wat ze leest en luistert. ‘Eigenlijk heb je niet veel nodig om gelukkig te zijn.’
Boek
‘Ken je het boek Oom Oswald? De schurk in een verhaal van Roald Dahl bedenkt een manier om geld te verdienen en begint een handel in sperma. Voor ongelukkige vrouwen die een kind willen krijgen van beroemdheden ontfutselt hij sperma van Nietzsche, Picasso, sommige koningen. Toen, in de jaren zeventig, leek dat misschien toekomstmuziek, maar daar zitten we op dit moment helemaal niet ver vanaf. Heel grappig en amusant beschrijft hij de maakbaarheid van de samenleving.
Onlangs las ik het boek van Rutger Bregman, De meeste mensen deugen. Ik kan mij zo in de basisgedachte van zijn verhaal vinden. Als ik de keuze heb om iets te wantrouwen of niet, dan doe ik dat niet. Liever kost het mij iets, dan dat ik bij voorbaat het geloof in de mensheid verlies. Ik vind het wel stoer van hem dat hij dat zo groot uitdraagt.
Wat mij het meest is bijgebleven uit het boek, en ik was verbaasd dat ik dat niet wist, is dat in de Eerste Wereldoorlog Franse en Duitse soldaten op de grens samen Kerstmis hebben gevierd. Op de grenslinie hebben ze bier en wijn gedronken en liederen gezongen met elkaar. Door het boek werd ik weer met mijn neus op de feiten gedrukt: die soldaten vochten niet voor een ideaal, ze vochten op bevel.’
Theater
‘Ik heb een heel mooie herinnering aan een specifiek bezoek. Met Joost, mijn man, zijn we tijdens de meubelbeurs van Milaan naar het Teatro alla Scala geweest. We huurden een ruimte bij heel lieve mensen en na dagen hard werken nodigden ze ons uit met hen mee te gaan. Heel bijzonder was dat. Normaal gesproken wandel je daar niet zomaar naar binnen maar ineens zaten wij in hun familiesuite. Dat blijft mij altijd bij, ook al ben ik helemaal geen operafan. Klassieke muziek vind ik mooi, maar ik word er ook wat triest van. Het doet mij denken aan de kerk waar ik vroeger altijd naartoe moest.’
Film
‘David Lynch vind ik een van de beste filmmakers. Ik houd van het abstracte in zijn werk zoals in Lost Highway en de onvoorspelbare sfeer van Twin Peaks. Tegelijkertijd vind ik het creepy en eng, maar dat fascineert mij dan ook weer.
Een andere geniale film is Dancer in the Dark van Lars von Trier. Hij is duister en ongezellig, je gaat er echt niet blij van naar huis maar er zit iets in waardoor je meegezogen wordt. Björk, die de hoofdrol speelt en de muziek schreef, heeft een absolute eigenheid.
Wat ik mij herinner is hoe iets alledaags, een arbeidster uit de fabriek die eentonig werk doet, een sprookje wordt en hoe zij opgaat in het ritme van de machines die op en neer stampen.
Films hebben een sterk effect op mij omdat ik gevoelig ben voor prikkels. Neem die psychedelische film Fear and Loathing in Las Vegas, ik werd er kotsmisselijk van, alsof ik zelf in een trip zat.’
Muziek
‘Sinds twee jaar luister ik veel naar Michael Kiwanuka. Ik kan helemaal opgaan in zijn sfeervolle muziek, gelukkig niet zo heftig als in films of klassieke muziek. Voor Afrika, waar hij vandaan komt, heb ik een zwak. Ik heb er veel gereisd en ga ook altijd naar North Sea Jazz, met invloeden van wereldmuziek. Dat primitieve van landen als Madagaskar en Kameroen, daar houd ik wel van. De landen zijn ongerept en puur, de mensen leuk, kleurrijk en positief. Zelf ben ook een buitenmens. Uiteindelijk hebben we niet veel nodig om gelukkig te zijn. Dat houd ik mijn kinderen ook regelmatig voor. Want eigenlijk is het toch bizar dat we hier douchen met bronwater en er onze auto mee wassen.’
Kunst
‘De beeldhouwer John Chamberlain maakt heel bombastisch werk. Totaal tegenovergesteld aan wat ik doe, maar daarom zo interessant. Ik vind hem onorthodox in zijn kleurgebruik en zijn vormentaal, met al die stapelingen. Het lijkt of hij gewoon dingen op elkaar stapelt, maar er is wel over nagedacht. Niet minimalistisch, wel verfrissend en puur.
Andrea Branzi zit tussen beeldende kunst en design in. Zijn werk is heel autonoom en gaat de ene keer over architectuur en dan weer over een product. Hij is een van de leden van Memphis, een designcollectief uit de jaren tachtig dat heel baanbrekend was. Ik had er niks mee toen ik op de designacademie zat, pas later zag ik hoe revolutionair het was. De kunstenaars gingen totaal weg van de bestaande normen en esthetiek. Zij combineerden allerlei materialen, de functie werd ondergeschikt aan de vorm. In de productvormgeving was deze manier van kijken naar dingen niet eerder vertoond.’
De eerste grote overzichtstentoonstelling van ontwerpster Kiki van Eijk (Tegelen, 1978) is nu te zien in het Textielmuseum in Tilburg. Kiki woont met haar man, ontwerper Joost van Bleiswijk, en hun twee zoontjes in Eindhoven.
Kiki van Eijk, Gedachtenspinsels. Van 26/9 t/m 12/9/21 in het Textielmuseum Tilburg.
textielmuseum.nl